E verteta e krijimit & evolucioni

Sot është e pamundur të thuhet ndonjë gjë e prerë mbi ndikimin e
përgjithshëm të termodinamikës mbi gjithësinë. Megjithëkëtë, mund të
thuhet se gjithësia s'është një e tërë, por e përbërë prej pjesësh
(copash), ndërkaq që konkluzioni mbi një copë është i vlefshëm edhe mbi
të tërën. Vëzhgimet e kësaj fushe tregojnë se po të mos shpërthejë më
parë një katastrofë e përgjithshme për ndonjë shkak tjetër, katastrofa
termodinamike është absolutisht e pashmangshme, domethënë, energjia në
gjithësi do të konsumohet dhe sistemi do të shembet. Këtu mund të
pyetet mbi marrëdhënien e katastrofës termodinamike me joeternitetin e
lëndës dhe materies ose ç'dëm do të pësojnë koha dhe hapësira që
pretendohet se janë eternale.Le ta bëjmë të qartë në fillim se
ata që i japin materies eternitet, duket sikur nuk e dinë se ç'do të
thotë eternitet. Sikur të gjitha kokrrat e rërës që ekzistojnë mbi tokë
t'i bëni zero dhe në krye të vargut me zero që do të formohet, të
vendosni një njësh, shifra e frikshme që ka për të dalë, në raport me
eternitetin do të ketë vlerën zero. Po si kjo, përballë eternitetit,
numri më i madh që do të mund të mendonte, konceptonte dhe prodhonte
mendja e njeriut, do të ishte përsëri zero! Sepse eternal do të thotë i
pafund. Gjëja e pafund:
1) Nuk mund të jetë e përbërë, nuk mund të hyjë në sintezë. Ajo është e thjeshtë dhe e pandashme (e pacopëtueshme).2) Nuk ndryshon kurrë dhe mbi të nuk mund të veprohet.3) Ndodhet e pavarur nga koha dhe hapësira, pra, jashtë lëvizjes së varur nga koha dhe hapësira.4) Eshtë absolutisht e pafundme sepse është absolutisht jashtë kohës.

Nga ky këndvështrim, meqë pafillim dhe pafundësi do të thotë
pakohësi, pafillimi dhe pafundësia takohen në një pikë. Asnjë prej
këtyre veçorive nuk ndodhen te materia. Materia është e ndryshueshme;
siç e ka treguar edhe ligji i termodinamikës, materia nuk mund të
mendohet veç energjisë e cila një ditë ka për ta humbur krejtësisht
ndikimin e vet. Veçanërisht, materia është e hapur ndaj çdo lloj
sinteze. Ndërkaq, materia është e varur nga koha dhe hapësira.
Apologjetistët islamë thonë, duke e pasur fjalën për Zotin, "ma thebete kidemuhu imtenea ademuhu" (po
qe se një gjë është në mënyrë evidente e pafillimtë, asgjësimi i saj
është i pamundur). Me këtë, ata tregojnë se materia kurrë nuk mund të
bëhet burim ekzistence dhe pohojnë veçoritë individuale të
Individualitetit te i cili mund të mbështetet materia.Hapësira
përbëhet, në përmasa të vogla, prej atomeve, kurse në përmasa të mëdha,
prej diejve. Në diellin tonë që është vetëm njëri prej këtyre diejve,
shndërrohen 564 ton hidrogjen në helium në sekondë dhe, si rezultat i
këtij shndërrimi, përreth përhapet një energji prej miliona kalorish në
formë nxehtësie dhe drite. Një pjesë e kësaj energjie që shpërndahet në
tërë sistemin diellor, vjen edhe në globin tonë tokësor. Gjithësia
përbëhet prej diejsh të tillë. Dielli ynë një ditë do të arrijë pikën e
konsumimit dhe atëherë do të ndodhë një katastrofë planetare.Meqë
gjithësia përbëhet prej këtyre diejve që janë si gurë themeli për të,
nuk mund të mendohet që këta diej, energjia e të cilëve shkon drejt
konsumimit, të jenë eternalë, sepse, siç u tha edhe më lart, gjëja
eternale (e pafundme) nuk mund të jetë e përbërë, nuk varet nga koha
dhe hapësira, nuk konsumohet, nuk pëson as ndryshimin më të vogël.
Kurse ne shohim se materia dhe bota materiale janë në ndryshim të
vazhdueshëm, se kalojnë nga një gjendje në një tjetër, shpërbëhen
(analizohen) dhe përbëhen (sintetizohen) ose bëhen orbitë. Në këto
kushte, materia ka edhe fillim, edhe fund dhe është e kufizuar nga koha
dhe hapësira. Çdo pretendim jashtë kësaj është i detyruar të mbetet një
hipotezë pa asnjë pjesë të vërtete. Vetë Darvini, duke e shprehur
dobësinë e vet në lidhje me këtë çështje, thotë: "Në fakt, meqë nuk u
ndodha në periudhën kur kanë jetuar këto qenie, jam i detyruar ta
përforcoj çështjen me një sërë hipotezash!"

Sado që të mbështetet në një sërë dijesh paraprake, në themel,
hipoteza përbëhet prej pikëpamjesh dhe pretendimesh të paprovuara. Po
qe se Darvini ka hedhur në shesh një hipotezë, edhe unë hedh në shesh
hipotezën time dhe them se, me një lëvizje të tokës, njeriu u hodh 10
mijë metra përpjetë dhe s'i ndodhi asgjë. Edhe kjo është një hipotezë.
Ndërkaq, po qe se ju më dilni kundër duke thënë se njeriu i ngjitur në
lartësinë 10 mijë metra vdes në çast nga mungesa e oksigjenit, unë e
mbështes këtë hipotezë me një hipotezë tjetër dhe them se "ju flisni
sipas kushteve të sotme, kurse kushtet tokësore në një periudhë tjetër
kanë qenë të ndryshme". Po qe se hipoteza ime nuk është shkencore por
vetëm një pretendim, edhe pretendimet e Darvinit dhe darvinistëve nuk
kanë ndonjë ndryshim! Pretendimi evolucionist s'është gjë tjetër veçse
një hipotezë që e përgënjeshtrojnë të gjitha ligjet vepruese në
gjithësi e në jetën e gjallë, që i mbush boshllëqet që i shfaqen, me
hipoteza të tjera.[1]
Pikëpamja themelore materialiste mbi ekzistencën është se ekzistenca e
materies nuk ka as fillim, as fund. Materia ka ekzistuar dhe do të
ekzistojë pafundësisht duke kaluar nga një formë në një tjetër përmes
shndërrimeve gjithashtu të pafundme.
[2] Nicolas Leonhard Sadi (1796-1832). Fizikan dhe inxhinier francez, themelues i termodinamikës.

Fosilet


Ata që mbahen pas teorisë së evolucionit me qëllim për të zbuluar
prejardhjen e jetës, u drejtohen fosileve edhe kinse për ta vërtetuar
teorinë e vet, edhe sepse në periudhat historike nuk haset në ndonjë
dukuri evolutive. Të njëjtën gjë ka bërë edhe Darvini. Si biri i një
familjeje të pasur dhe i një babai mjek, e filloi arsimimin duke mësuar
për mjekësi, por ikte prej shkolle për të shëtitur fushave e maleve për
të vëzhguar bimësinë dhe, pasi nuk pati sukses në mjekësi, vendosi të
mësojë për teologji. Ngaqë zgjuarsinë teorike e kishte në vend, por jo
në atë nivel edhe zgjuarsinë praktike, ai pati vështirësi edhe në
studimin e teologjisë; megjithëkëtë, më në fund, u bë si u bë dhe e
gjeti profesionin e tij të përshtatshëm. Ai mori pjesë në një ekspeditë
studimore të organizuar nga qeveria angleze dhe bëri kërkime në ishujt
e Oqeanit të Qetë, Afrikë, Amerikën e Jugut dhe Australi, bëri
krahasime mes kafshëve të ishujve Galapagos dhe kontinentit, shqyrtoi
disa fosile, u përqëndrua në aktivitetet e vullkaneve dhe koraleve,
mblodhi bimë dhe insekte.Shkurt, kur u shfaq vetvetiu
domosdoshmëria e gjetjes së një lloji (specieje) të ndërmjetëm për të
vërtetuar se majmuni dhe njeriu vijnë prej një ati të përbashkët dhe
kalimin nga një lloj në tjetrin, u ndje nevoja për të gjetur dhe
përdorur fosilet. Këtë duhet ta bënin paleontologët. Po qe se dalin
paleontologë pa paragjykime, gjejnë fosile të ndërmjetme dhe thonë se
është e mundur të bëhet lidhja mes majmunit dhe njeriut, duke gjetur
edhe përkrahjen e gjenetistëve pa paragjykime, vetëm atëherë duhet
pranuar një teori e tillë dhe duhet konsideruar me vlerë kryerja e
kërkimeve dhe studimeve mbi të. Në të kundërt, është e pamundur që
pretendimi evolucionist të quhet një teori shkencore!

Fosilet e zogjveMes fosileve të gjetura gjer tani, flitet për fosilin e zogut të ashtuquajtur arkeopteriks
(Archaeopteryx) me bisht të gjatë, me dhëmbë dhe kthetra në krahët e
përparëm, duke pretenduar se ky është një lloj i ndërmjetëm mes
zvarranikëve dhe zogjve. Duke u mbështetur në këtë, evolucionistët
mendojnë se kanë gjetur një lloj ose brez të ndërmjetëm të procesit të
evolucionit dhe, duke gjetur edhe hallkat e tjera të humbura, do të
mund të mbushin zbrazëtirat mes shumëqelizorit të parë dhe njeriut për
të provuar, ndërkaq, edhe se njeriu e ka prejardhjen prej majmunit!Në të vërtetë, nuk ka asnjë shenjë që të tregojë se kjo gjallesë e ashtuquajtur arkeopteriks
është një etapë mes zvarranikëve dhe zogjve. Po u pranua ky si i tillë,
atëherë nuk ka asnjë pengesë që edhe lakuriqi i natës të vlerësohet si
i tillë, sepse, meqë lakuriqi i natës është një zog gjitar, fare mirë
mund të pranohet si një etapë e ndërmjetme mes zogjve dhe gjitarëve.Mirëpo,
ashtu siç shkenca nuk bën fjalë për një periudhë kur lakuriqi i natës
të mos ketë ekzistuar, ashtu siç lakuriqi i natës nuk ka pësuar asnjë
ndryshim gjatë ekzistencës së vet, ashtu edhe evolucionistët vetë,
madje, nuk mendojnë ta përdorin atë si provë dhe argument për
evolucionin. Ashtu si në rastin e arkeopteriksit, edhe në disa zogj, në
ditët tona, hasen sqepe me anë të dhëmbëzuara. Të vegjlit e zogut të
quajtur Opisthocomus hoatzin që rron në pyjet e Amazonës, kanë
gishta të lirë në krahë (flatra). Për rrjedhojë, të sillesh sikur janë
zbuluar dhe njihen të gjitha gjallesat që kanë jetuar e jetojnë mbi
tokë qysh në krye të herës e gjer më sot, qoftë edhe sikur njihen të
gjitha llojet e kafshëve që jetojnë sot, për të ecur, duke u mbështetur
mbi pretendime të tilla boshe, me qëllim për të kërkuar etapa të ndërmjetme
mes hallkave të evolucionit prej në krye të herës gjer te njeriu, s'do
të thotë gjë tjetër veçse ta shpenzosh kohën kot, dhe këtë kuptim do ta
ketë edhe në të ardhmen, sepse do të duhet të gjenden miliarda fosile
të ndërmjetme për miliona lloje gjallesash nga njëra tek tjetra! Mbi
gjithçka, sa e çuditshme është që, ndërsa fosilet e kafshëve që kanë
jetuar por janë zhdukur si lloj, gjenden me shumicë, nuk gjendet qoftë
edhe një fosil i vetëm që të provojë një etapë të ndërmjetme! Kurse
gjallesa të tilla si dinozaurët që janë krijuar (ose kanë ekzistuar) në
një të kaluar të caktuar dhe, pastaj, për shkaqe të kushteve të
papërshtatshme të mjedisit apo të tjera, janë zhdukur si lloj, mund të
shërbejnë si provë dhe argument jo i evolucionit, por vetëm i
asgjësimit. Prandaj, fakti që, përkundër të gjitha këtyre, ka mëse një
shekull që këmbëngulet mbi një teori të tillë duke bërë shpenzime tejet
të mëdha, nuk mund të pajtohet kurrë me qëllimin e mirë për t'i
shërbyer shkencës dhe të vërtetës. Nëse ende ka qarqe shkencore që
vazhdojnë të merren me këtë punë, kjo ndodh sepse teoria e evolucionit
është një dogmë që përdoret kundër krijimit, për rrjedhojë, kundër
besimit te Zoti!

Historia ose përralla e kalit me pesë thonj (thundra)Një
tjetër pikë ku mbështeten evolucionistët duke e marrë për provë të
brezave të ndërmjetëm, është edhe historia ose, më saktë, përralla e
kalit me pesë thonj (thundra). Sipas kësaj historie, kali i parë kishte
pesë thonj, kurse vetë kishte shtatin e një dhelpre. Pastaj, duke
kaluar nëpër fazat e quajtura Eohippus, Mesohippus, Merychippus dhe Pliohippus,
me kohë, iu pakësuan edhe thonjtë. Po qe se këta fosile janë të
vërtetë, me siguri që janë qenie që kanë jetuar si një lloj i veçantë
dhe pastaj janë zhdukur. Lidhja e këtyre me kalin është e pamundur. Po
qe se ngulim këmbë për një lidhje të tillë, na dalin para dy pyetje të
rëndësishme: E para, pse thonjtë e kalit ranë nga pesë në një? E dyta,
ndërsa e kishte shtatin sa të një dhelpre, pse iu rrit dhe mori
përmasat e sotme? Shkenca nuk mund t'u përgjigjet asnjërës prej këtyre
pyetjeve. Edhe sot ka kafshë me një, me dy, me tre dhe me katër thonj.
Ka edhe kafshë si dhelpra që vazhdojnë të jetojnë si ajo në të njëjtat
kushte jetese. Ka edhe kafshë me pesë thonj dhe ende jetojnë si të
tillë. Pse kali i hodhi katër thonjtë dhe na doli para me një thua (si
njëthundrak), me shtatin të rritur? Po u tha se iu zgjatën këmbët nga
nevoja për të vrapuar, atëherë del pyetja: Pse qeni i gjahut nuk u rrit
sa kali? Edhe qeni i gjahut vrapon të paktën sa kali, është më i
përshtatshëm për t'u rritur si shtat dhe është më i lëvizshëm se ai.
Ndërsa kali i hedh thonjtë dhe rritet, pse qeni i gjahut të mbetet sa
ka qenë?Ekzistenca e brezave (llojeve) të ndërmjetëm duhet t'u
përgjigjet edhe kushteve të gjenetikës, sepse, duke u nisur nga
shembulli i kalit, që dhamë, themi se nuk mund të mendohet që një
kafshë që ka jetuar dikur si dhelpër, të kthehet menjëherë, me një
mutacion, në kalë! Kjo është sikur një njeri të ngjitej (vetë) në çast
nga lartësia 0 metra në lartësinë 10000 metra! Prandaj, jo një mutacion
i kësaj përmase, por, ndonjëherë, edhe një mutacion i vetëm mund ta
asgjësojë një gjallesë. Për rrjedhojë, është e domosdoshme ekzistenca e
fazave të ndërmjetme që e ndjekin rregullisht njëra-tjetrën. Me të
vërtetë, edhe kërkimet këtë linjë ndjekin. Kërkuan dhe gjetën një sërë
fosilesh të reja e të vjetra, por nuk gjetën dot asnjë fosil që të
tregonte kalimin gradual nga pesëthundrakët, në katërthundrakë, në
trethundrakë, në dythundrakë, në njëthundrakë. Veçanërisht u
përqëndruan në fosilet që do ta lidhnin njeriun me majmunin, bënë fjalë
për fosile që i mbiquajtën Australopithecus, Homo erectus, Neandertal, njeriu i Javas, njeriu i Pekinit, dhe thanë se këta janë gjallesa që përbëjnë fazën kalimtare mes majmunit dhe njeriut.Po
qe se dora e një fosili është gjetur këtu, kurse koka pesëdhjetë metra
më tej dhe disa eshtra disa metra më thellë, nuk është e sigurtë që
këto të gjitha t'i përkasin një individi. Ndoshta një eshtër është e
një kafshe që ka jetuar në periudha shumë më të hershme se një kafshë
nga e cila ka mbetur një eshtër tjetër. Për rrjedhojë, është e pamundur
të formohet një opinion i prerë në këtë drejtim! Evolucionistët shkuan aq larg në kërkimin e një brezi të ndërmjetëm mes majmunit dhe njeriut, saqë në vitet 1912-1914 folën për Njeriun e Piltdounit
si ati i vërtetë i njeriut. Fosili i gjetur përbëhej nga kafka e një
njeriu 500-vjeçar me nofull orangutangu dhe dhëmbë njeriu. Por në vitet
1953-1954 doli në shesh se ky ishte një fosil i montuar dhe i treguar
me rrugë kimike si shumë i vjetër. Këto lloj sajimesh na e
vështirësojnë besimin në studimin e fosileve dhe e forcojnë tezën se
evolucioni është, më shumë se sa një çështje shkencore, një bindje, një
çështje ideologjike![1]Një dimension tjetër i çështjes është ky:
Sipas përcaktimit të paleontologëve, më i vjetri i fosileve për të
cilët bëhet fjalë, i përket një kohe 1,5 milion vjet më parë. Mirëpo,
në Kenia, në breg të liqenit Rudolf, u gjet një fosil njeriu që ka
jetuar 2,8 milion vjet më parë. Në këtë mes, ka edhe kundërshtime në
lidhje me metodën e përcaktimit të moshës së këtij fosili. E
rëndësishme për ne është e vërteta se njeriu ka ekzistuar mbi tokë para
majmunit ose, të paktën, në një kohë me të!

Format iluzive të kalimit nga majmuni në njeriNë
librat shkollorë vendosen pranë e pranë figura qeniesh pak a shumë të
ngjashme kinse për të ilustruar etapat kalimtare të evolucionit: një
majmun, një gjysmë majmun dhe gjysmë njeri, një qenie më afër njeriut
se majmunit dhe, më në fund, një tip mashkulli europian me moshë
mesatare. Ç'mashtrim i madh! Pse jo të gjithë majmunët, por vetëm një
lloj prej tyre ka pësuar një evoluim të tillë? Pastaj, pse na tregohet
një mashkull moshëmesatar e jo një femër? Si është zhvilluar evoluimi i
femrës? Sa copë majmunë së bashku kanë hyrë në rrugën e evolucionit,
një apo disa? Po qe se, siç pretendohet, rasti i ka bashkuar shumë
majmunë në një ishull ku ata kanë evoluar në njeri, ç'e ka penguar që e
njëjta rastësi të mos ndodhte paralelisht në një vend tjetër ose të mos
përsëritej e njëjta gjë edhe më vonë në mënyrë të përsëritur? Mbushja e
të gjitha boshllëqeve të këtij pretendimi me hipoteza dhe rastësira, me
ç'kritere dhe seriozitet shkencor mund të shpjegohet? Po qe se do të
tregohej i njëjti zell për argumentimin e krijimit hyjnor, a nuk do të
ishte më e lehtë dhe më shkencore të bëhej një sistematizim i botës së
gjallë duke u mbështetur në dijen, vullnetin dhe fuqinë hyjnore?[1]
Mashtrimet e bëra në emër të evolucionit nuk mbetën të kufizuara vetëm
me kë të shembull. Evolucionistët dolën me pretendimin se peshku
Coelacanth (Rhipitisian Crossopterigian) është një lloj ndërmjetës mes
qenieve detare dhe tokësore, i zhdukur rreth 70 milion vjet më parë.
Mirëpo në vitin 1939 ky lloj peshku u kap në ujërat pranë Madagaskarit
dhe, pas asaj dite e gjer më sot, janë kapur edhe rreth pesëdhjetë
peshq të tjerë të tillë. Veç kësaj, tek ky peshk nuk ndodhen ato cilësi
(si hapësirat e veshit të brendshëm, eshtra e kurrizit në formë koke
dhe qeska e noti mit) që i shtynin evolucionistët ta paraqisnin këtë
peshk si një lloj ndërmjetës. Si përfundim, evolucionisti A.H. Clark ka
mbetur i detyruar të pohojë se nuk kanë hasur në asnjë fosili apo grupe
gjallesash që mund të jenë lloje të ndërmjetme, për rrjedhojë kurrë nuk
ka ekzistuar ndonjë lloj i ndërmjetëm! Edhe Richard B. Gold schmidt, me
pohimin se nuk ekzistojnë formante të ndërmjetme, mbron tezën se
boshllëqet mes llojeve mbushen me kapërcime të menjëhershme, gjë që nuk
mund të shpjegohet me asnjë lloj metode shkencore, veçse duke pranuar
krijimin hyjnor. (The Fountain, Nr. 24, f. 14; shën. i origjinalit.)

Kater Tezat Ku Mbeshtetet Darvinizmi
Darvini niset nga disa ngjasime mes gjallesave. Së bashku me të,
edhe shkencëtarët që kanë ushtruar ndikim mbi të, i mbështesin tezat e
tyre mbi këto katër pretendime kryesore:1. Kushtet e
mjedisit të jashtëm së bashku me faktorët ndikues të brendshëm
ushtrojnë ndikim mbi gjallesat duke shkaktuar mbi to disa ndryshime
relative.2. Këto ndryshime u sjellin gjallesave dobi dhe zhvillim.3. Këto ndryshime (të vogla) përcillen në brezat pasardhës me anë të trashëgimisë.4.
Në natyrë zhvillohet në mënyrë të pandërprerë një përzgjedhje natyrore.
Gjallesat luftojnë me njëra-tjetrën për të siguruar ushqimin dhe
ekzistencën. Jeta e gjallë është pikërisht kjo luftë që zhvillohet mes
gjallesave për ekzistencë. Gjatë kësaj lufte, individët e fortë dalin
fitues dhe vazhdojnë ekzistencën, kurse individët e dobët janë të
dënuar të munden dhe asgjësohen. Përzgjedhjen (seleksionimin) natyrore
si rrjedhojë e luftës për ekzistencë, e ndihmojnë edhe fatkeqësitë
natyrore që nuk munden të përballohen nga individët e dobët. Kështu,
gjatë këtyre dy formave të përzgjedhjes, jo vetëm zhduken individët e
dobët, por edhe individët e fortë që kanë arritur ta përballojnë luftën
apo fatkeqësitë natyrore, dalin edhe më të fortë, me cilësi më të
larta, për rrjedhojë, mbi tokë shfaqen lloje (varietete ose specie) të
reja me cilësi më të larta. Kjo ide mbështetet mbi pikëpamjen ekonomike
të Maltusit që u përmend pak më lart.Dhe, tani, le të përpiqemi t'i shqyrtojmë me detale këta katër elementë që përbëjnë bazën e darvinizmit.

Pretendimi mbi Evolucionin dhe Ngjashmerite mes Gjallesave

Darvini niset nga ngjashmëria që vihet re në natyrë. Sipas tij,
apendikset që vihen re te disa gjallesa të larta si pasojë e dukurive
atrofizuese, janë organe të bartura prej tyre nga fazat e tyre të ulta
gjatë procesit të evolucionit dhe që tani nuk vlejnë për gjë. Bie
fjala, sipas Darvinit, qimet në trupin e njeriut janë bartur te njeriu
nga gjitarët më të ulët me rrugën e trashëgimisë. Gjatë këtij procesi,
shumica e qimeve kanë rënë dhe kanë mbetur vetëm një pjesë e vogël e
tyre. Mirë, po pse, vallë?Këto lloj pretendimesh të Darvinit nuk
kanë ndonjë aspekt konsekuent. Fakti që njeriu ka fytyrë, sy, vesh,
etj., si dhe majmuni, nuk do të thotë aspak se njeriu ka rrjedhur nga
majmuni; gjithashtu, fakti që në disa lloje gjallesash ka organe të
njëjta ose të ngjashme, nuk tregon se ato gjallesa kanë rrjedhur nga
njëra-tjetra! Në gjithësi ekzistojnë shumë lloje (specie) gjallesash,
mes të cilave ka shumë ngjashmëri, sepse të gjitha gjallesat, në
ndërtimin e tyre, bazohen në katër elementë: azot, karbon, oksigjen dhe
hidrogjen. Gjithashtu, edhe njeriu, edhe kafshët, ushqehen me shumë
lëndë ushqimore të përbashkëta. Në mënyrë të veçantë, njerëzit përdorin
të njëjtat lëndë ushqimore. Megjithëkëtë, të gjitha llojet e gjallesave
ndryshojnë mes tyre si dhe çdo individ njerëzor ndryshon shumë nga
tjetri në shumë aspekte dhe cilësi të tij. Ngjashmëritë mes llojeve në
strukturë dhe pamje nuk janë domosdoshmëri dhe provë e prejardhjes së
tyre nga njëra-tjetra. Dallimet që vihen re pavarësisht nga uniteti i
burimit, tregojnë se synimi dhe, në vartësi të këtij, kuptimi dhe
funksioni te gjallesat janë parësore, për çka dhe struktura
lëndore-materiale e tyre është rregulluar sipas këtij pariteti. Në
praktikë kurrë nuk ndodh që të ndërtohet një ndërtesë sidokudo ose, e
kundërta, shumë e bukur dhe e përsosur dhe vetëm pastaj të mendohet ose
përshtatet funksioni i saj. Nuk formohen fjalët e nuk shkruhet libri pa
një ide e pa një përmbajtje paraprake të formuar në mendje. Çdo
ndërtesë përbëhet, pak a shumë, prej të njëjtash materiale ndërtimi,
mes llojeve të ndryshme të ndërtesave ka shumë ngjashmëri, por asnjëra
prej tyre nuk është identike me tjetrën (vetëm nëse paraprakisht është
e menduar dhe e vendosur kjo gjë). Shkronjat që përbëjnë fjalët dhe
gjuhët, janë të numërueshme, janë pak, kurse numri i pallogaritshëm i
fjalëve të qindra gjuhëve, dialekteve, nëndialekteve, etj. formohet
vetëm me ca pak shkronja në sajë të kombinimeve të pafund! Bie fjala,
ndryshimi i vetëm një shkronje sjell ndryshime kuptimi në disa fjalë
shtatëshkronjëshe me gjashtë shkronja të njëjta. Kështu, mund të ketë
shtatë fjalë të ndryshme shtatëshkronjëshe me gjashtë shkronja të
njëjta dhe vetëm një të ndryshme, por që s'është kusht të jenë të
prejardhura nga njëra-tjetra. Eshtë kuptimi ai që i përfton ekzistencë
çdo fjale dhe që cakton materialin e saj të përbërë prej tingujsh dhe
shkronjash.[1] Po si kjo, ndër gjallesat, për funksione të ngjashme,
janë të domosdoshme organe të ngjashme dhe struktura të ngjashme.
Shumëllojshmëria e pafundme që vihet re në botën e gjallesave
pavarësisht nga një sërë ngjashmërish strukturore dhe përdorimit të të
njëjtit material lëndor ose, duke u nisur nga e kundërta, ngjashmëritë
strukturore që vihen re pavarësisht nga shumëllojshmëria e pafundme,
aludojnë plotësisht për një synim, për një vullnet, për një kuptim
evident. Prandaj, gjallesat janë krijuar e krijohen sipas shkakut dhe
synimit të ekzistencës, duke u dhënë strukturë dhe organe të
përshtatshme për secilën prej tyre. Për rrjedhojë, ngjashmëritë mes
gjallesave, në kundërshtim me ç'pretendon Darvini, nuk tregojnë për
prejardhjen e tyre evolucionare, por për krejt të kundërtën!

E dyta, mbi tokë ka gjallesa të panumërta dhe qindramijra lloje
(specie). Po qe se çdo lloji do t'i jepej një strukturë krejt e veçantë
dhe çdo individi të të njëjtit lloj, strukturë, organe dhe pamje e
veçantë, do të duheshin struktura, organe dhe karakteristika të
panumërta. Ndërsa kur e mendojmë këtë çështje për njeriun, meqë çdo
individ njerëzor do të ishte i prejardhur prej një lloji të veçantë të
botës shtazore, do të kishte një strukturë dhe një pamje të veçantë. Pa
dyshim, Zoti është i aftë t'i japë çdo lloji dhe çdo individi një
strukturë dhe pamje të veçantë dhe, kur e mendojmë këtë gjë edhe për
njeriun, e kuptojmë se atëherë do të ishte krejt e pamundur njohja,
afrimi, grupimi, ndihma reciproke dhe jetesa e përbashkët si për
kafshët, ashtu dhe për njerëzit, individët do të mbeteshin të huaj për
njëri-tjetrin dhe në shesh do të dilte një botë e pajetueshme.Në
mënyrë të veçantë, dy gjëra që i përngjajnë njëra-tjetrës, nuk do të
thotë se janë identike të njëra-tjetrës. Bie fjala, edhe esenca e
trëndafilit, edhe acidi klorhidrik janë lëngje që kanë veti të ngjashme
si avullueshmëria e lartë, etj., por, ndërsa esenca e trëndafilit të
jep kënaqësi, acidi klorhidrik të shkakton djegie dhe plagë. Po kështu,
dielli, llamba elektrike, qiriu, pisha japin dritë, ndriçojnë, por nuk
kanë të njëjtin burim. Fakti që në strukturën e kafshëve dhe njerëzve
ka organe të ngjashme ose që mes kafshëve dhe njerëzve ka ngjashmëri të
mëdha, nuk tregon se mes dy llojeve ka një lidhje kalimtare. Sepse çdo
gjallese i jepen organet e duhura për jetën dhe për të kryer furksionet
jetësore përkatëse. Veç kësaj, është kuptuar se organe që gjer dje janë
konsideruar si atrofizime dhe apendikse, kanë dhe kryejnë funksione
shumë të rëndësishme!Krahas kësaj, në natyrë, disa herë mund të
ekzistojnë elementë që duket sikur nuk i përshtaten mjedisit ku ndodhen
dhe strukturës së përgjithshme të tij. Jo mund të ekzistojnë, por
ekzistojnë. Ndërkaq, jo vetëm mund të qëndrohet për të dalluar se
ç'kuptim ka ekzistenca e tyre në atë vend, por ne as që mund të
pretendojmë ende se e kemi zbërthyer strukturën e natyrës. Pastaj, disa
herë, një gjë mund të vihet si një element dekoracioni në një vend jo
krejt të përshtatshëm dhe, për rrjedhojë, mund të tërheqë vëmendjen mbi
vete. Po qe se vështrimi ngulet pikërisht mbi këtë element dhe njeriu,
duke u mbështetur mbi të, jep një konkluzion të përgjithshëm mbi krejt
strukturën, bie në gabim. Ashtu siç është gabim që, duke parë vetëm dy
dyer të mbyllura të një pallati me dy mijë dyer, të konkludosh se të
gjitha dyert e pallatit janë të mbyllura, ashtu siç është gabim që,
duke e ngulur vështrimin vetëm mbi dy kokrra të kalbura të një peme me
rrënjë, trung, degë e gjethe të shëndosha, të nxjerrësh përfundimin se
pema i ka të gjitha kokrrat të kalbura, ashtu është konkluzion
joshkencor e i shpejtuar të thuash se midis dy llojeve ka një lidhje
kalimtare prejardhjeje dhe evolucion vetëm duke u nisur nga një a dy të
ashtuquajtura apendikse të konsideruara si pasojë të një procesi
atrofizimi!I nisur nga ngjashmëritë, Darvini e vlerëson si
argument tjetër për teorinë e tij të evolucionit faktin se disa
sëmundje të njeriut hasen edhe te kafshët. Edhe për këtë mund të thuhet
e njëjta gjë që u tha më lart. Me sa dihet gjer më sot, te njeriu hasen
dhjetra e qindra sëmundje dhe variante të tyre. Po qe se do të kishte
sëmundje të ndryshme për çdo lloj gjallese, numri i sëmundjeve do të
ishte shumë i madh. E dyta, është krejt e natyrshme që te njerëzit dhe
kafshët me strukturë, organe dhe funksione mjaft të ngjashme, të ketë
sëmundje të ngjashme, por nuk është aspak e natyrshme dhe me vlerë të
konkludosh se këto gjallesa e kanë prejardhjen nga njëra-tjetra.
Kështu, sëmundjet e njerëzve nuk vërehen te majmunët as në mënyrë
tipike, as me ndryshime, kurse një a më shumë prej tyre vërehen te
kafshët e tjera. Bie fjala, emfizema kronike haset te kuajt, leucemia
haset te macet dhe bagëtitë e trasha, distrofia muskulare haset te
pulat dhe minjtë, arterioskleroza haset te derrat dhe pëllumbat,
çrregullimet e koagulimit të gjakut dhe nefritet hasen te qentë,
ulcerat e stomakut hasen te derrat, anevrizma haset te gjelat e detit,
gurët e tëmthit hasen te lepujt, inflamacioni i heparit haset te qentë
dhe kuajt, gurët e veshkave hasen te qentë dhe të trashat, katarakti
haset te qentë dhe minjtë.Në këto kushte, a mos do të
pretendojmë se njeriu ka rrjedhur nga minjtë, qentë apo buajt? Te
njerëzit dhe kafshët mund të gjenden të njëjtat viruse apo bakterie.
Megjithëkëtë, ky fakt nuk është argument i prejardhjes së njëjtë. Janë
disa sëmundje të përbashkëta të njerëzve, zogjve e shpendëve, ndërsa
këta të dytët janë biologjikisht shumë larg njeriut. Afrimi i njeriut,
duke u nisur nga ky fakt, me pulën, do të thotë largim nga pikëpamja
bazë e Darvinit, i cili, në linjën evolucionare të zhvillimit, mes
njeriut dhe kafshëve të tjera ka vënë majmunin![1]
Kjo ka të bëjë me çështjen e nocionit të fonemës që është një
specialitet linguistik dhe filozofik, prandaj, jo vetëm që kjo
konsideratë e autorit është për t'u diskutuar, por edhe paralelizmi që
ka përdorur ai këtu, është vetëm formal, jo esencial, prandaj ka, për
te orinë e evolucionit, vetëm vlerë asociative, ilustruese, por jo
argumentuese. Përkthy esi.

Eksperimentet e MileritPërkrahësit e evolucionit i
përdorën eksperimentet e Milerit si argument se jeta mund të krijohet
me anë të reaksioneve kimike. Mirëpo ajo çka bëri Mileri, ishte të
eksperimentonte nëse mund të formohej një gjë e gjallë nga aminoacidet
që zgjodhi posaçërisht nga njeriu si qenie me dije, vetëdije dhe
vullnet. Në eksperimentet e tij ai pa se që të formohej gjallesë dhe
ajo të mund ta vazhdonte jetën e saj, duhet t'i jepej vazhdimisht dhe
në mënyrë të kontrolluar energji. Më e rëndësishmja, ishte një
mekanizëm kurthi të ftohtë i përgatitur posaçërisht që i mbronte
aminoacidet e zgjedhura nga copëtimi, i bashkonte bashkë dhe i
grumbullonte. Nëse në aminoacidet ekziston mundësia për t'u shndërruar
në gjallesë, për të përbërë truall për jetën - dhe kjo mundësi është e
dhënë nga Zoti - këtë mundësi mund ta vërë në veprim njeriu si qenie me
arsye, dije dhe vullnet. Kurse të pretendosh se të gjitha këto mund të
ndodhin rastësisht, do të thotë të tallesh me arsyen, dijen dhe
vullnetin!

Autotrof, heterotrofEvolucionistët pretendojnë se
gjallesat e shfaqura vetvetiu apo rastësisht, mund ta sigurojnë
energjinë e nevojshme për jetën nga dielli ose reaksionet kimike.
Veçanërisht pretendojnë se mund të ushqehen si ameba ose t'i formojnë
vetë lëndët ushqyese që u duhen. Ata përpiqen t'i mbështesin
pretendimet e tyre me tezat e ushqyerjes autotrofe (vetëushqyerje) dhe
heterotrofe (ushqyerje nga jashtë). Ushqyerja autotrofe sot nuk
pranohet. Reaksionet kimike që formojnë ushqim, si fotosinteza, janë
dukuri shumë të komplikuara. Kur i mendojmë reaksionet e komplikuara në
bimët e blerta që mund të bëjnë fotosintezë dhe enzimat që marrin pjesë
në ato reaksione, shohim se veçori të tilla si vartësia mes elementëve
vepron në mënyrë të përsosur.Evolucionistët janë zënë ngushtë
nga fakti që një sistem i tillë i përsosur është formuar menjëherë në
kushtet e para tokësore, sepse bie në kundërshtim me pretendimet e tyre
evolucioniste. Reaksione të tilla komplekse mund të përftohen vetëm në
mekanizma komplekse që duhet të jenë shfaqur menjëherë, së bashku me
gjallesat në mënyrë që ato të mund të prodhonin ushqimin e duhur.
Mirëpo kjo është e kundërt në themel me darvinizmin, sepse sipas
darvinizmit është krejt e pamundur që një mekanizëm kompleks të shfaqet
menjëherë. Mendimi evolucionist e kërkon që të gjitha këto të formohen
gradualisht, dalëngadalë dhe një nga një. Kurse sipas tezës së
ushqyerjes heterotrofe, për gjallesën nuk ka ushqim të gatshëm,
gjallesa nuk mund ta bëjë atë vetë, prandaj duhet ta marrë prej jashtë.
Por edhe kjo e bën të domosdoshme ekzistencën e mekanizmave që do të
bënin të mundur zhvillimin e reaksioneve shumë të komplikuara. Ushqimi
që duhet të marrë një gjallesë duhet të jetë një lëndë organike e
prodhur gjithashtu nga një gjallesë. Për rrjedhojë, çdo gjallesë ose
gjallesa e parë e shfaqur do të jetë nevojtare për ekzistencën e një
gjallese tjetër para saj, gjë që shkon mbrapsht në mënyrë zinxhir duke
i bërë edhe gjallesat eternale, pa fillim, gjë që është absurde dhe e
pamundur!

Ekzistenca dhe ligjet e sajMbetet të themi se në
formimin e gjithësisë dhe të të gjithë elementëve në të, në formimin e
qenieve të gjalla e jo të gjalla, ka një vetëdije, dije, parapëlqim,
domethënë, vullnet krejt të hapur. Ndërsa shkencëtarët natyralistë dhe
materialistë, nga njëra anë, ia lënë këtë proces formimi rastësisë dhe
vetëformimit, nga ana tjetër bëjnë fjalë për ligjet. Mirëpo ligji e
kundërshton edhe rastësinë, edhe vetëformimin. Gjithashtu, ligji mund
të jetë vetëm vepër e dikujt që di.Renditja e proteinave dhe aminoacideveShkencëtari
i njohur suedez, Charles Eugenie Guye thotë: "Një proteinë formohet nga
40 mijë atome. Për rrjedhojë, mundësia e vetëformimit të vetvetishëm të
një proteine është një për 60 në fuqi të dhjetë." Ndërkaq, s'duhet
harruar se te qenia e gjallë nuk bëhet fjalë për një proteinë, por për
vargje proteinash. Dhe për të formuar një varg proteinash, Dr. Lecomte
de Nouy thotë pikërisht kështu: "Një varg proteinash mund të formohet
rastësisht vetëm një për 243 në fuqi të dhjetë." Por njeriu nuk
përbëhet as nga një varg proteinash, as nga një qelizë! Njeriu përbëhet
prej 60 trilion qelizash të cilat janë të lidhura në atë mënyrë me
njëra-tjetrën, saqë disa herë, prishja e sistemit të vetëm njërës prej
tyre mund të sjellë vdekjen e njeriut! Jeta e njeriut zhvillohet
pikërisht mbi marrëdhënie kaq të ndjeshme dhe po kaq të përsosura! Kur
e mendoni këtë sistem të mrekullueshëm, dëgjoni ndërgjegjen të thotë: "Allahu ynë, pohojmë se Ti je larg çdo lloj kuptimesh të gabuara dhe të madhërojmë! Sa e madhe është fama jote!"Në
formimin e një qenie të gjallë, në fillim bëhen ekzistente aminoacidet,
pastaj proteinat. Aminoacidet renditen dhe formohet një proteinë. Që
proteinat të formojnë një qenie të gjallë, është nevoja edhe e gjërave
të tjera. Si një sistem molekulash e organizuar sipas një plani të
caktuar, çdo qenie e gjallë, për t'u formuar si dhe për ta vazhduar
jetën pas formimit, ka nevojë, bashkë me energjinë, edhe për t'u
ushqyer. Biologjia evolucioniste pretendon se gjallesa e parë e ka
marrë këtë energji nga dielli dhe ka përfituar në mënyrë të veçantë
edhe nga rrezet ultravjollcë si dhe nga vetëtimat. Kurse ne e dimë se
gjallesa ka nevojë për energji në një masë të caktuar, në mënyrë të
rregullt dhe pandërprerje si gjatë formimit, ashtu dhe pas formimit për
ta vazhduar ekzistencën e saj. Ndërkaq, rrezet e diellit nuk ngrohin
gjithmonë njëlloj, kurse vetëtimat kurrë nuk janë të rregullta; veç
kësaj, ato janë djegëse e shkatërruese. Edhe sikur ta pranojmë se këto
pretendime janë të vërteta, si do të shpjegohej rregullimi i
marrëdhënies së pretenduar mes rrezeve të diellit, rrezeve
ultravjollcë, vetëtimave, nga njëra anë, dhe formimit të qenieve të
gjalla, nga ana tjetër?